27 oktober 2018
Stille drukte
Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik achter de labtop zat om iets te schrijven. We hebben niet stil gezeten de voorbije maanden… De overstroming duurde ongeveer 5 uur, de afterparty 5 maanden.
Jullie hebben dan ook nauwelijks iets van ons gehoord, drie maanden intens opruimen, bestek opmaken, organiseren, reorganiseren; en plannen en herplannen. Overleg, bespreken, veranderen, vernieuwen.
We zijn uit onze comfortzone getreden dat is zeker. Het dagdagelijks bestaan op Orsmolen had een nieuwe wending genomen; zonder dat we ervoor gekozen hadden, moesten we met de stroming mee.
Zowel in onze werkzaamheden als innerlijk.
Stilzitten
Na drie maanden viel het stil, het verzekeringsdossier is gemaakt, we zijn er klaar mee…
we willen vooruit: herstellen, schilderen, inrichten. Het is toch anders, de verzekeringsmolen draait een trager toerental dan wij. We wachten met verwachting, hopen, kijken, dromen én ook met ongeduld; irritatie, frustratie, komt op de voorgrond. Dit is niet het aard van het beestje…
De situatie nodigt ons willens nillens uit om stil te zitten. Achterover leunen, observeren, kijken naar wat er is, vandaag, niet naar wat er komen gaat.
Drukke stilte
In deze opgelegde time out, heeft ons hoofd en hart tijd om zich te laten horen, én of ze dit doen.
Vele gedachten van niet meer weten tot maken van gedetailleerde plannen, alles komt en gaat, zonder dat ik hierin iets te zeggen heb. Het lijkt of ik aan het afkicken ben, afkicken van een druk leven, waarin ik grotendeels geleefd word.
Stilte op Orsmolen
En dan, Ivo is op retreat, Zander is op school, alleen Flex en ik zijn op Orsmolen.
Grootse plannen om secretariaat en atelier in orde te maken, ik heb er zin in…
Mijn hart laat zich voelen, tastend en voelend naar de verloren spullen, een opbouw van mijn persoonlijke identiteit. Het doet zeer.
Wat heb ik hard gewerkt en wat heb ik veel beleefd op deze unieke plek; verdriet, boosheid, heimwee, dankbaarheid en gemis.
Rouw en afscheid van datgene dat is geweest, een soms bitter en warme gloed door mijn lijf. Een loslaten van een opgebouwde identiteit.
Tijdens het opbouwen en herstel van de ruimtes, geef ik me over aan deze intense gevoelens.
Meer dan ooit voel ik me verbonden met diegene die dicht bij me staan, mijn familie, vrienden en ook diegene waar ik al afscheid van genomen heb.
En wat nu? Nog meer in het hier en nu, genieten van datgene dat me dierbaar is.
Dank voor het leven zoals het is.
Chris
