December 2020,
in alle rust achter mijn ‘nieuwe’ pc, bij de kerstboom en het haardvuur.
2020 zal voor ieder van ons een bijzonder jaar zijn, ééntje dat in de geschiedenisboeken komt.
2020 het jaar dat ik 80 werd, het zou een feestelijk jaar worden.
Het werd een ‘vader’ jaar.
8 januari
een momentum: afscheid van mijn dochter Katrien, afscheid van een hele lijdensweg, die we samen met haar hebben bewandeld.
Dat ik daarbij ook afscheid dien te nemen van het leven, de verbinding, de goedlachse gezellige momenten, de vader-dochterrelatie, is een innerlijk proces dat nog steeds gaande is op de achtergrond en ik gun me daar mijn hele verdere leven voor.
Het leven echter zit daar niet op te wachten.
20 januari 2020
duikt Jules Alexander, haar zoontje van 9 jaar, een lieve bulldozer, een jong geweld, de Orsmolen binnen, we schuiven een plaats op aan de tafel, correct, zoals het systemisch bepaald wordt.
Al vindt Jules Alexander elke andere stoel beter zitten, zo zoekt hij zijn nieuwe plek in het nieuwe gezin.
Het is een hele transformatie – ook nu zal niets meer zijn zoals voorheen – Chris, Zander schuiven mee, met liefde en mededogen, en heten Jules Alexander ter ere van Katrien van harte welkom. Dat dit niet met slag en stoot gaat, dat kan je je wel voorstellen.
Voor mezelf, het jonge leven doet appèl op energie, die ik soms wel liever achter me had gelaten, nu ik eigenlijk meer behoefte heb aan rust en stilte. Gelukkig kan ik me op mijn cursussen en coaching focussen, zo hoef ik niet te veel te rommelen in dat familiesysteem.
Het leven echter zit daar niet op te wachten.
13 Maart
nationale lock-down, huisarrest voor groot en klein.
We werken, de voor nu laatste, cursus af. Halen de kinderen op van school en tennis, pak en zak.
Een dag later start de grote vakantie !
Met z’n vieren op de Orsmolen, krijgen we tijd om in deze nieuwe dynamiek elkaar beter te ontmoeten.
Een vernieuwd vaderschap van een 9-jarige, een wereld van verschil met de vanzelfsprekendheid met de vader-zoonrelatie met Zander.
Zander;
een knipoog, een woord, een teken, en beiden weten waarover we het hebben. Voor Chris lijkt het als gewoon, het blok moederschap voor 9-jarigen wordt gewoon weer uit de schuif gehaald.
Een dynamische periode met verbouwen van kamers, installeren van tuintje, 2 kinderen die ravotten op de Orsmolen.
Samen met het zalig mooi weer, lijkt het soms leven als god in Frankrijk,
het doet deugd.
Het leven echter zit daar niet op te wachten.
1 juli
Joepi, lock down ook voor horeca en contactberoepen opgeheven,
De kinderen en de toeristen beginnen aan hun vakantie!
En of de mensen blij zijn dat ze uit hun kot mogen; de Orsmolen wordt omgetoverd tot een drukke b&b, het is een komen en gaan van gasten, een heerlijke bedrijvigheid op de binnenkoer en aan de rivier de Berwijn. Het is hard werken, maar ook dankbaar bezig zijn. Ook ik ben een sociaal dier en vind het fijn om contact te maken met de mens.
Een zomer lang kan ik mijn hart ophalen en heb vele intense gesprekken over ‘het leven’ en hoe dit te leven.
Langzaamaan starten we weer met coaching en onze cursussen op Orsmolen, een fijn weerzien van gekende cursisten, een uitnodiging voor de nieuwe.
Ik kom op gekend terrein, de vraag en antwoord, de meditatie, de oefeningen, het samen verdiepend bezig zijn.
Chris en ik gaan weer aan de slag met inplannen, organiseren, nieuwsbrieven maken, de molen draait!
Het doet deugd.
Het leven echter zit daar niet op te wachten.
1 november
Lock down II
De nieuwe plannen worden on hold gezet!
Het is knauw, het doet zeer, de vernieuwde energie mag zijn gang niet gaan, of beter gezegd,
niet zoals we verwacht hadden,
Het is een opnieuw zoeken, wat kan, wat kan niet,
B&B mag open, maar de gasten komen niet, ze willen de oude gezellige Orsmolensfeer, die we hen niet kunnen geven.
Het maakt me onrustig, wat zal ik eens gaan doen! We hebben nog wel wat opruimwerk, én we gaan met vernieuwde moed terug aan de slag met de zoom-coachings, die wonderwel goed gaan.
Het leven echter zit daar niet op te wachten.
Stille kerst
De kinderen enthousiast over de pakjes met kerst en nieuwjaar, ook dat zal anders zijn dan andere jaren.
Lock down II dwingt me naar een periode van stilte en terugtrekking, het is niet zoals ik het wens.
Het dagelijks schrijven verzacht ‘de pijn’… is dit wat ze bedoelen met rouwen,
Het is een collectief gebeuren, we worden uit onze comfort-zone gehaald en weten helaas niet hoelang. Het is een onbekend fenomeen, ‘de zekerheid’ van mijn eigen leven, wordt in vraag gesteld, of nog beter, het feit dat ik meen over een bepaalde zekerheid te beschikken wordt in vraag gesteld!
Steeds weer, steeds opnieuw, buigen en overgave, geeft me ruimte, geeft me een vernieuwd leven.
Dankbaarheid voor het hier en nu, voor mezelf in samenzijn met mijn vernieuwd gezin,
mijn vrouw Chris, mijn zoon Zander, mijn kleinzoon Jules Alexander.
Het leven echter zit daar niet op te wachten – het draaft door naar 2021
Van harte een ‘stille’ kerst en nieuw gewenst!
En dat we elkaar weer mogen ontmoeten in het komende jaar!
Ivo
