VERLOST VAN VLESELIJKE VERLANGENS
“Mijn vrouw en ik begonnen meteen samen aan een basiscursus. Die was heel verhelderend. Ik leerde beter contact maken met mijn lichaam en kritisch kijken naar mijn verkrampt gedrag. Toen pas besefte ik hoe erg ik gevangen zat in mijn gedachtewereld, in mijn denken, in mijn hoofd. Al die koppigheid werd pijnlijk blootgelegd. De ervaringen tijdens die basiscursus hadden veel impact. Dat kwam heftig bij mij binnen. Heel heftig. Eindelijk brak los wat ik jarenlang had weggedrukt en verdrongen. Ik heb veel gehuild. Maandenlang.
Ik kon er niets aan doen. Er kwam gewoon spontaan verdriet op. Ik kon het niet stoppen. Als ik nog maar net in de auto zat, huilde ik al. Verborgen voor de blikken van anderen voelde ik mij daar veilig. Toen het eindelijk minder werd kwam meteen de volgende stap. Via Instituut Orshof werd mij duidelijk dat ik vanaf mijn vroege jeugd seksueel getraumatiseerd was.
ALTIJD LUST!
Als mij een auto voorbij reed met daarin een leuk gezicht met een knotje, dan gierde het al door mijn keel. En in mijn broek. Daar schaamde ik mij voor. Ik wilde dat helemaal niet, maar het was zo. Blijkbaar was ik seksueel knap gefrustreerd, wat zich uiteraard ook uitte in mijn relatie. Mijn vrouw kon niets met mijn ongebreidelde lusten. Mijn erotische drang was zo groot dat zij meestal meteen dichtklapte.
Toen ik nog bij die therapeute kwam, adviseerde zij me om maar eens naar een prostituee te gaan om te kijken wat dat me zou brengen. Dat heb ik gedaan, en het hielp. En toen de behoefte weer kwam, dacht ik: ik ga nog maar een keer. Ja, dat bracht soelaas. Tijdelijk, want de drang werd steeds groter. De dagen in de aanloop ernaar toe bouwde de spanning zich op. Als ik uiteindelijk toegaf en meeging met een vrouw, met netkousen en opwindende lingerie, dan was het op zich lekker. Na het vrijen was ik zo slap als een dweil. Ontkracht, alles weg. Een dag later voelde ik me natuurlijk schuldig tegenover mijn eigen vrouw. Ik trok me dan helemaal in mijzelf terug. Blijkbaar was mijn gedrag volledig geprogrammeerd, want zo verliep het keer op keer. Als een perfect lopend scenario dat zich steeds weer moest herhalen.
Wat was ik eigenlijk aan het doen? Dat vroeg ik me op een gegeven moment af. Ik kon niet ontkennen dat iets mij dwangmatig naar seks dreef, en dat dit niet normaal was. Helemaal niet normaal. Die drang jaagde mijn leven totaal op. Het werd een grote lijdensweg, want ik was de hele dag gespannen. Dat putte mij uit. Het slurpte mijn energie op. Dus kon ik niet goed bezig zijn met mijn vak, met mijn vrouw, mijn kinderen. Ik heb ook heel veel dromen gehad over zwoele en rozige kamers zonder enig uitzicht. Op den duur werd het een ware kwelling. ’s Nachts, maar ook overdag.
DOOR MOEDER BELAAGD
Laatst was mijn moeder bij ons thuis, onder het mom van te komen kijken naar de kamer van mijn dochter die werd geschilderd. Er stonden een bed en een kast en we waren bezig met de muur. Mijn moeder kwam weer op me af, helemaal verlekkerd – ze maakt van mij altijd een superprins – en ik dacht: Gerard, wegwezen! Ik liep een rondje om die kast en ze holde gewoon achter me aan. Ruzie maken had geen zin. Ze lijkt hartstikke verliefd op mij, dat is tot op de dag van vandaag altijd al zo geweest. En mijn vader accepteert het. Hij staat erbij en hij ziet het, of niet? Ik weet het niet. Ik zie dat het er van haar kant nog steeds is.
Daar zit ook mijn boosheid, dat ze me niet ziet zoals ik ben. Ze ziet een ander in mij, dat wordt mij met de dag duidelijker. En ze spreekt mijn vader, haar man, aan met ‘pa’. Heel curieus! Ik begon steeds beter te zien dat hier van alles achter zat. En nog zit. Bij mijn ouders. En dat zij mij daarin als kind meezogen. Iets wat zij, de deftige mevrouw V., nog steeds doet. Dat maakt me heel boos!
Tegen het einde van een cursus op Instituut Orshof heb ik eens een familieopstelling gedaan. Wat ik toen ontdekte, vergeet ik nooit meer. Mijn representant stond zo gespannen tegenover mijn vader dat hij zowat dubbel klapte. Op dat moment besefte ik pas echt hoe ik innerlijk werd gekweld door mijn vader. Minstens zo belangrijk was dat ik van mijn moeder een taaie seksuele verkramping heb meegekregen. Ik ben er intussen achter gekomen dat die verstrikking al heel lang in haar familie doorwoekert. Ook bij haar vader, zo heb ik laatst ontdekt. Wat dat inzicht voor zin heeft? Hoe beter ik zie dat wat ik van mijn ouders heb overgenomen niet van mij is, des te makkelijker kan ik het loslaten.
EMOTIONEEL ZWAAR BELAST
Vroeger was ik erg bang van mijn vader. Hij was veeleisend, opvliegend en hij kon heel giftig uit de hoek komen. Met hem kon ik me beslist niet identificeren. Ik had gewoon niets met hem. Ik wilde mijn moeder. Zij was alles voor mij, dus bleef ik aan haar rokken hangen – dat is de sfeer waarin ik ben opgegroeid. Terwijl ik op zoek was naar ware moederliefde, en uiteindelijk naar mijzelf, raakte ik verstrikt in haar erotische wereldje.
Nu besef ik hoe zwaar ik emotioneel door haar bezet werd en dat ik daardoor ver van mezelf verwijderd ben geraakt. Mijn leven gaat aan mij voorbij en ik blijf stilstaan omdat ik diep in mijn ziel blijkbaar alleen maar bezig ben met haar frustraties en alles wat ik in het verleden onbewust van haar heb overgenomen. Als kind kon ik natuurlijk niet anders. De ladingen die ouders al vechtend onder tafel proberen weg te stoppen, nemen kinderen onbewust op zich, ook al worden zij er ziek van, ook al verliezen zij zichzelf. Zo ver gaat de opofferende liefde van het kind. Ik merk dat dit bij mij ook zo werkt. Ik zit verstrikt in het systeem van mijn vader en moeder, en zo deel ik als kind in hun leven en lijden, zelfs als dat mijn eigen leven vertroebelt en verwoest. Ik begrijp nu ook dat mensen aan allerlei kwalen kunnen lijden doordat hun ouders van alles opkroppen en verdringen.
SEKSUELE VERLOKKINGEN
Op een dag gingen mijn vrouw en ik weer samen naar Instituut Orshof. Tijdens een consult met Ivo heb ik toen aan mijn vrouw verteld dat ik prostituees bezocht. Ik kon het niet langer verzwijgen. Het was een immense ontlading. Ik was bang dat ze zou vertrekken, maar tot mijn grote verbazing wist ze het allang. Ze had het gevoeld en op één of andere manier begrepen dat dit nu bij mij hoorde en dat ik op dit ogenblik niet anders kon. Gelukkig liep ze niet weg. We zijn toen samen overeengekomen dat ik intensief aan mijzelf zou gaan werken. Ik heb me ingeschreven voor de LOR, de Leergang Orshof Revitalisatie, drie dagen per maand van ’s morgens 7 tot ’s avonds 10. In die jaren volgde langzaamaan een verdere verdieping, waarbij er van alles uit mijn moordkuil kwam opborrelen. Van alles wat ik jarenlang diep had weggestopt. Tijdens de leergang kwam ik er al gauw achter dat die basiscursus slechts de start was geweest van een veel langer persoonlijk groeiproces.
Ondertussen ging ik steeds vaker naar prostituees, ook al keurde ik dat zelf af. En hoe groter mijn afkeuring, des te groter mijn spanning. Op een bepaald moment vroeg Ivo hoe lang ik zo nog wilde blijven doorvechten. Hij vroeg mij om, als ik dan toch ging en ‘toegaf aan de bekoring’, in elke situatie steeds beter te observeren en te doorvoelen wat er in mijn binnenste met mij gebeurde: voor de deur, op het bed, elk moment en ook daarna… Steeds meer open staan, daadwerkelijk ervaren hoe een en ander werkt, en durven die werkelijkheid ten volle te beleven, en ook kijken wat erachter verscholen is.
UITGESCHAKELD GEVOEL
Als ik naar een bordeel vertrok, dan stond mijn hele lijf van binnen in lichterlaaie, terwijl ik van buiten steenkoud werd. Dan begonnen mijn kaken uit zichzelf te klapperen. Ik trilde over mijn hele lichaam, mijn keel kneep dicht, en mijn hart bonkte als een gek. Ik voelde mijn innerlijke strijd tussen geleefd en gedreven worden door de passie van mijn moeder die ik nog altijd zocht, en het gevecht om niet te worden meegesleurd in iets dat niet van mij was. Ik kon daar haast niets tegen doen. Ik dissocieerde als ik naar binnen ging, terwijl ik van buiten nog steeds steenkoud was. Het was voor mij niet zo eenvoudig om te accepteren dat de dingen liepen zoals ze liepen. Contact maken, accepteren, de verbindingen die er nu eenmaal waren durven zien en aanvaarden. Dat was allemaal heel lastig. Ik liep ook aan tegen mijn eigen trots en de behoefte om alles te ontkennen.
In die periode heb ik analyses gemaakt, hele mooie kleurige bladen met fotootjes van de hele familie. Ik kwam erachter dat ik grotendeels ben zoals mijn vader en zoals mijn moeder. Mijn moeder was op haar beurt zelf slachtoffer van mijn opa. Toen ik mij dat realiseerde, heb ik uit respect voor hen gebogen voor haar en voor zijn leven en lot. En het zo bij hen gelaten. Daarna heb ik een hele tijd geen prostituee bezocht. Vanzelf. Zo werkt het blijkbaar. Respect verandert dus veel. Die ontkoppeling betekende voor mij een hele opluchting!
TABOE OP SEKSUALITEIT
Intussen wordt het moeten in mijn leven minder. Niemand kan zich voorstellen hoe zwaar ik hieronder gebukt ging, hoe erg die permanente drang geweest is. Een ware obsessie die mijn leven en dat van mijn vrouw helemaal verstoorde. Als zij eens zin had om te vrijen, voelde ik soms een enorme weerstand. En dat wakkerde dan weer die grote boosheid aan, die ergens diep in mij lag te sluimeren. Die boosheid tegen mijn moeder en tegen alles wat ze bij mij had neergelegd. Blijkbaar werkte ik mijn frustraties uit op mijn partner. Achteraf vind ik het verschrikkelijk dat het tussen koppels zo werkt.
Mijn systemische verstrikkingen aan de kant van mijn vader en mijn moeder kan ik nu duiden. Er is in onze familie een groot geheim dat te maken heeft met seksualiteit. Ik zit nu middenin een zelfonderzoek, waarin die dwangmatige gedragspatronen mij duidelijk beginnen te worden. Ook de verdringende houding van de RK-Kerk met de strikte indeling in goed en fout speelt daarin een belangrijke rol. Ik probeer te doorgronden hoe een en ander in mijn zelfbeeld en mijn denkwereld is vervlochten. Dan doemt ook de vraag op: wie ben ik nu eigenlijk?
TERUG BIJ MIJZELF
Inmiddels heb ik leren voelen, oorspronkelijk gewaarzijn. Zo kom ik in de eerste plaats mijn fysieke realiteit tegen, het eigen gevoel van mijn lichaam. Ik ben veel warmer geworden, en vriendelijker, Dat komt vanzelf. Ik voel mij veel gemakkelijker verbonden, met mijzelf en met anderen. Natuurlijk raak ik nog regelmatig gespannen, maar ik zie het en kan het weer snel loslaten. Zo kan ik heel rustig worden.
Als ik daar langer bij blijf stilstaan, meditatief, dan geniet ik van een stilte die geen grenzen kent. Dan voel ik rechtstreeks contact met het geheel, de schepping, de ziel – voor mij ‘de grote zee‘. Als ik een verkramping maar lang genoeg in de grote zee doop, dan lost die vanzelf op. Dus het is voor mij belangrijk dat ik die gevoelens laat voor wat ze zijn, dat ik ervoor een buiging maak zodat ik ze leer respecteren. En dat ik mij openstel voor mijn warmte en de ontspannen delen van mijn lijf. Dat heb ik op Instituut Orshof geleerd.
ALLERGISCH VOOR ZELFVOLDAANHEID
Een tijdje geleden zat ik met mijn beste vriend te eten in een restaurant. Achter mij leunde een man geheel zelfvoldaan achterover in zijn stoel met een glas wijn in de hand. Hij zei tegen de ober dat het allemaal voortreffelijk was. Ik hoorde en zag dat en ik ging over mijn nek. Ik besefte dat ik die man associeerde met mijn vader. Mijn vader was ook vol van zichzelf, hij had diezelfde opgeblazen zelfvoldaanheid. Maar voor mij had hij weinig aandacht. Dat heeft bij mij die pijn tot gevolg. Nu is de relatie met mijn vader overigens prima. We omhelzen en kussen elkaar. Ik kan nu met hem praten. Dit is ongelooflijk fijn! Ik heb dit aan Ivo te danken.
Ook mijn vrouw is met zichzelf bezig, uiteraard op haar eigen manier, heel anders dan ik. Ze heeft bij Instituut Orshof de basiscursus doorlopen en we hebben samen een aantal familieopstellingen meegemaakt. Ze is zich nu meer bewust van haar eigen gedrag en ze stelt dat ook af en toe ter discussie. Zij kan mijn ontwikkeling volgen en we praten er over. Dat praten is iets wat mij veel moeite kost, want zwijgzaamheid is een deel van mijn familiesysteem.
ALLE KAARTEN OP TAFEL?
Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens bij haar bloot te leggen, uit angst voor afkeuring. Ik houd me liever groot dan dat ik me kwetsbaar opstel. Ik heb ook voortdurend het gevoel betrapt te worden. Ook dat behoort tot mijn familiesysteem, want als je een seksueel geheim bij je draagt, dan word je schichtig en ook stiekem. Het is allemaal voorgeprogrammeerd systemisch, dat zie ik nu. En dat kan ik zo laten. Al beheerst het mij soms, toch kom ik er weer uit.
Ik zie dat het er is en dat het me niks brengt om te blijven hangen in dwangmatig gedrag. Gelukkig is ons huwelijk op de rails gebleven. Tussen mijn vrouw en mij is het veel milder dan vroeger, en we hebben samen prachtige kinderen.
Al met al accepteer ik steeds meer, en ben ik nu heel blij met wat ik aan bagage van mijn ouders heb meegekregen. Ik zie zelfs mijn verkrampingen nu anders: zij zijn mijn motor geworden. Via de pijn, stress en andere sensaties kan ik meditatief bij mijzelf komen. In het hier en nu. Daar lossen de negatieve gevoelens op. Daar vind ik rust en veiligheid. Iets wat ik de hele dag op de achtergrond bij me draag. Dit proces speelt zich natuurlijk af met allerlei ups en downs, maar al met al maakt het me rustiger en vrediger. Wat wil ik eigenlijk nog meer?
KLEUR IN HET LEVEN
Ik kan beter onderscheid maken tussen enerzijds het verleden met wat daarbij hoort, en met veel respect voor mijn voorgeschiedenis. En anderzijds het heden. Ik ervaar veel beter de werkelijkheid van hier en nu. En die bepaalt steeds meer mijn handelen. Wat met veel genieten gepaard gaat.
Inmiddels sta ik een heel stuk verder. Ik heb al heel wat verkrampingen en verstrikkingen doorvoeld en doorgewerkt. Hoe meer ik die fenomenen – dat het allemaal is zoals het is – kan aanvaarden, hoe beter ik ze kan beleven en kan laten leven, al zijn ze niet van mij. Want ook dat gaat allemaal vanzelf. Het gebeurt wel allemaal in mijn lichaam, maar ik doorzie het als een spel van mijn geheugen dat wordt geprojecteerd op mijn lichaam. En dat mij vroeger de baas was.
Ik had mijn tijd op Instituut Orshof voor geen goud willen missen. Het kleurt mijn leven nu en waarschijnlijk nog tot in de verre toekomst.”
