Als mens ben ik volledig door elkaar geschud
“In 1998 kreeg ik een auto-ongeluk op weg naar mijn werk. Iemand draaide plotseling mijn voorrangsweg op. Met een snelheid van 80 kilometer per uur knalde ik op zijn voorwiel en sloeg over de kop. Ik hoor nog steeds die harde klap en ik zie nog altijd dat spatbord met dat wiel voor me opdoemen. Met veel geweld schuurde mijn auto op zijn dak over de weg. In een flits dacht ik: ik moet eruit! Nu! Maar het dak greep in het gras van de berm en de auto kantelde terug op zijn wielen. Toen ik eruit kon kruipen, had ik overal pijn. Ik ben onderzocht in het ziekenhuis. Alles leek prima, dus daarna kon ik gewoon naar huis om bij te komen van de schok, en van de schrik.
Dagen na het ongeluk kreeg ik allerlei fysieke klachten. Zo had ik veel hoofdpijn en problemen met mijn nek en rug. Het bleef maar aanhouden en het werd steeds erger. Zo erg dat ik terechtkwam in de medische molen. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik een whiplash had, dat mijn klachten chronisch waren en dat ik er maar mee moest leren leven. Whiplash, daar was immers niets aan te doen?
Ondanks mijn pijn heb ik nog lang twee uur per dag gewerkt. Intussen probeerde ik van alles om ervan af te komen. Fysiotherapie, manuele therapie, acupunctuur… Achteraf zag ik pas hoe ik in een enorm gevecht was gewikkeld met mijzelf.
Binnen een week was alles anders
Als ik een uur iets deed, dan was ik helemaal op. Dan had ik barstende hoofdpijn. Ik raakte snel geïrriteerd en thuis was ik al helemaal niet meer te genieten. Een collega gaf mij het telefoonnummer van Ivo Van Orshoven en – heel frappant – diezelfde dag kwam mijn toenmalige vrouw thuis met Ivo’s boek Op weg naar de energetische mens. Dat kon geen toeval zijn!
Ik ben het boek gaan lezen, gaan bellen en ik heb een lezing van Ivo bijgewoond. Het sprak mij allemaal erg aan. Ivo zei dat ik door de Orshof Methodiek minstens 80% van mijn klachten vrij snel kon oplossen. Dat leek mij natuurlijk fantastisch! Zo ben ik op Instituut Orshof terechtgekomen.
Al gauw rolde ik in de basiscursus en na tweeënhalve dag voelde ik mij fysiek weer zo sterk als een beer. Terwijl ik daarvoor zo kwakkelde! Toen ik vijf dagen later thuiskwam, was ik zelfs helemaal verlost van mijn whiplashklachten. Er lag een hele berg hout om te kappen voor de kachel en in minder dan geen tijd heb ik alles achter elkaar gekliefd. Ik kon me na mijn ongeluk en na al dat gesukkel niet voorstellen dat ik er zo gauw weer bovenop zou komen.
Hoe kon dat zo snel veranderen?
Ik denk dat de verandering kwam doordat ik weer mijn geblokkeerde emoties ging toelaten – zo heb ik dat ervaren. Van nature ben ik vrij emotioneel, maar dat hebben ze me vroeger thuis en op school leren onderdrukken door me te pesten met mijn gevoeligheid. Werd mij onrecht aangedaan, dan werd ik kwaad – zo kwaad dat ik begon te huilen. En dan werd ik uitgelachen.
Nu snap ik dat boosheid, huilen en lachen dicht bij elkaar liggen en zelfs bij elkaar horen. Maar vroeger werd ik erop afgerekend. Thuis, op school, en vooral later op het werk wist ik mijn gevoelens steeds beter weg te drukken. Dat heeft mij ook mijn speelsheid gekost. Ik ben veel te ernstig geworden. Die speelsheid die ik van nature in mij had – dat heb ik nu pas ontdekt – heb ik gelukkig toch nog altijd. Dat ik mijn emoties en mijn speelsheid heb teruggevonden heb ik vooral te danken aan de Orshof aanpak.
Fysieke uiting van boosheid en frustratie
Op de tweede dag van de basiscursus deden we een assertiviteitsoefening, opgezet als een experiment. Er werd ons gevraagd om kriskras door de zaal te lopen. Kennelijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik voelde me meteen ontzettend kwaad worden. Ik liep daar met een uitstraling van: kom niet aan mij, want ik sla je dwars door de muur! Mijn medecursisten voelden dat ook. Ze vertelden mij later dat ze met een boog om me heen waren gelopen.
Ivo had dat natuurlijk al lang in de gaten. Met kussens en een boksbal heeft hij mij toen uit de tent gelokt zodat ik die boosheid fysiek kon uiten, zonder mijzelf en anderen schade te berokkenen. Daardoor vloeide alle opgekropte frustratie van mij weg. Wat een opluchting! Minutenlang heb ik nagenoten van een heel diepe rust. Wat een bevrijding! Toen ik opstond deed ik nog een ontdekking. Zomaar ineens was ik even pijnvrij! Ongelofelijk!
Uitbrullen van diepere pijnen
De derde dag was ook een openbaring voor mij. Om negen uur ’s morgens, voor het zwemmen in de vijver, deden we een warming up met rek- en strekoefeningen. Ik had toen nog best veel last van mijn nek. Toch ging ik aan het rekken en onder aanmoediging van Ivo rekte ik steeds verder. Dat deed intense pijn. Ivo nodigde mij uit om die pijn als een dier uit te brullen. En al gauw sloeg de pijn om in een diep verdriet. Al mijn emoties kwamen naar buiten. Wat een ontlading, zo direct en zo puur!
Ik heb toen ervaren dat onder fysieke pijnen emotioneel leed verscholen ligt. Dat heb ik later ook bij anderen gezien. Als je het lef hebt de fysieke pijnen te uiten en ze nog heviger te maken dan ze al zijn, dan kom je uiteindelijk uit bij de diepere, echte pijnen, je persoonlijke pijnen, je verborgen zielspijnen. Zodra je dan loslaat, komen de emoties vanzelf naar boven en dan zie je problemen en klachten gewoon oplossen. Toen begreep ik ook dat we als patiënt de vele klachten die we hebben, gebruiken om diepere pijnen te onderdrukken. Onvoorstelbaar hoe dat werkt en hoe werkzaam dat is! Ik heb het zelf gevoeld, en ik heb het ook bij zoveel anderen zien gebeuren.
Wat ik graag zou willen doen
Bij dat ongeluk was ik volledig door elkaar gerammeld, wat mij ongezien in onbalans had gebracht. Ik was innerlijk getraumatiseerd. Ik had geen hersenschudding maar een nekschudding. Uitgerekend de nek, de zetel van onze emotionele controle. Mijn persoonlijk functioneren was totaal gedestabiliseerd. Het evenwicht van mijn nek was in onbalans geraakt, precies waar wij onze emoties reguleren. Wat we niet willen, slikken we weg. Wat oké is, mag door.
Ik begreep dat ik een verbeten strijd heb gevoerd om die balans weer onder controle te krijgen. Mentaal, met wilskracht, probeerde ik mijn verstoorde innerlijk in bedwang te houden. Dat ging mij makkelijker af naarmate die chronische klachten hardnekkiger werden. Maar het kostte ongelooflijk veel energie. Ik werd er doodmoe van. Het duurde lang tot ik doorkreeg waarom ik steeds zo moe was.
Gaandeweg het traject van de basiscursus begon ik het allemaal steeds beter te snappen. En ik vond het zo interessant! Fascinerend! Een van de trainers op Instituut Orshof vroeg op een zeker ogenblik wat ik graag zou willen doen als ik geen rekening hoefde te houden met opleiding of geld. Ik was altijd meubelmaker geweest, maar het eerste wat in me opkwam, was sport. Ik wilde iets gaan doen in de sportwereld – werken met mensen en met gezondheid. Ik had immers zelf ervaren hoe belangrijk en hoe boeiend gezondheid voor iedereen is.
Trainer op Instituut Orshof
Ik heb aan Ivo gevraagd wat ik zou kunnen doen, en hij nodigde mij uit voor een opleiding en een stage op Instituut Orshof. Ik heb mij de Orshof Methodiek helemaal eigen gemaakt – dat was heerlijk om te doen. Ik was er van ’s morgens zeven uur tot ’s avonds elf uur actief mee bezig, en gek genoeg gaf dat vele werken nog meer energie. Uiteindelijk ben ik zelf trainer geworden en heb ik twee jaar op Instituut Orshof gewerkt.
Van die man die het ongeluk veroorzaakte, heb ik nooit meer wat gehoord. Die kon gewoon weer aan het werk. Niks aan de hand. Maar als slachtoffer van het ongeluk bleef ik met de brokken zitten. Mijn auto was total loss en ik lag zelf ook in de kreukels. Ik kwam door mijn fysieke toestand in de WAO en de WW terecht. Nu ik eenmaal weet hoe dat allemaal in elkaar zit, had ik daar veel sneller uit kunnen komen.
Met een beetje hulp, zeker in verzekeringszaken, zou ik – en velen met mij – veel eerder weer aan de slag kunnen, en zouden verzekeraars heel wat geld kunnen besparen. Maar er was destijds niemand die mij heeft geholpen, niet geneeskundig en ook niet vanuit de verzekeringstechnische hoek. Integendeel zelfs. De verzekering ging moeilijk doen.
Mijn strijd met de verzekeraar
In mijn medisch dossier stond dat ik vier jaar daarvoor al eens met nekpijn bij een dokter was geweest. Dus zeiden ze dat ik die nekklachten al had voor het ongeluk. Verzekeraars letten alleen maar op de centen en niet op de persoon, en ze doen niets om te kijken wat ze voor je kunnen doen. Dat vind ik kwalijk, zowel voor de cliënt als voor de verzekeraar. Want door zich zo op te stellen stimuleren verzekeraars hun cliënten voor zichzelf op te komen door hun klachten in stand te houden om hun uitkering niet te verliezen.
Doordat de verzekering bleef dwarsliggen, ben ik mijn werk en een groot deel van mijn inkomen kwijtgeraakt, terwijl ik steeds weer moest bewijzen dat ik nog altijd pijn in mijn nek had. Ik begrijp nu dat mensen met chronische klachten die pijn daadwerkelijk hebben, en dat die pijn vaak in stand wordt gehouden om aan de maatschappij te laten zien hoe zwaar ze het hebben. En ook om aan de verzekering te bewijzen dat ze niet genezen zijn en dat ze het niet zien zitten om zich door hun blijvende klachten heen te werken.
Als slachtoffer word je gedwongen om te blijven klagen omdat je anders je rechten verliest en financieel in de problemen komt. Zodra iemand durft zeggen dat hij zich wat beter voelt, gaan artsen en verzekeraars dat goede nieuws al gauw misbruiken om de werkelijke klachten te bagatelliseren. Menselijk gezien vind ik dat echt verschrikkelijk.
Massage op ’t werk – cadeautje van de baas
Dat ik een ongeluk heb gehad, heeft zo moeten zijn. Het was niet prettig, maar achteraf gezien heeft het me verder gebracht. Het is allemaal ten goede gekeerd. Het is nu goed met me, ja zelfs beter dan ooit. Tijdens mijn stage op Instituut Orshof heb ik een jaar lang een opleiding sportmassage gedaan en een meerdaagse workshop stoelmassage. Daarna ben ik gestart als zelfstandig stoelmasseur voor bedrijven.
Ik bezoek bedrijven met een speciale stoel, waarin mensen voorover hangend een drukpuntmassage krijgen: hoofd, nek, schouders, armen, handen, rug en heupen. Dat duurt een kwartiertje en daarna voelen zij zich fitter en meer ontspannen. Een cadeautje van de baas dat zeer wordt gewaardeerd. Zo kan ik iets betekenen voor mensen in het bedrijfsleven, waar toch velen rondlopen met allerlei klachten rond de nek, het hoofd en de schouders.
Ik doe dit nu acht jaar, en mijn vriendin – sinds kort mijn vrouw – Karin heeft intussen dezelfde opleiding gevolgd. Samen werken we nu fulltime in ons eigen bedrijf. Velen maken er graag gebruik van. Maar wie naar mij wordt verwezen en verplicht is om te komen, die gaat vaak met tegenzin en houdt het niet vol. Je moet dus zelf willen, net als op Instituut Orshof. Als je zelf wat wilt maken van je gezondheid, dan lukt dat. Niemand anders kan dat voor je doen.”
De Orshof Methodiek gebruik ik in de eerste plaats voor mijzelf, en ik werk ermee met cliënten die ik op de stoel krijg. Heel summier natuurlijk, want die mensen moeten na de massage weer aan de slag. Soms vertel ik ze iets over de methodiek, en als het ze aanspreekt dan maken we buiten het werk om een afspraak. Of ik verwijs ze door naar Instituut Orshof. De Orshof Methodiek is voor mij een basis, zo simpel en zo effectief, dat ze volgens mij algemene verspreiding verdient in de wereld van therapie en gezondheidswerk.”
