De kracht van kwetsbaarheid
De scherpe ploegmessen van zijn tractor trokken diepe voren door de bemeste grond, om de aarde nog meer vruchtbaarheid te gunnen.
En, voor na voor, ploegde de boer voort.
Zo vergaat het mij ook.
Elke dag weer, vanuit mezelf aan de slag.
Observeren, voelen, mediterend, richting oorspronkelijk gewaarzijn, …. en ploegend doorheen de chaos van mijn dagelijkse bestaan, mijn geest dienstbaar aanwenden om mijn leven, binnen de stroom van het Ene Grote Leven, te integreren en te realiseren.
Als kind was ik een heel gevoelig manneke,
met veel schroom. Zander, onze zoon, inmiddels 12 jaar , laat mij dat weer mooi zien. Hij begint nu aan zijn puberteit, het begin van grote veranderingen. Op weg naar de man, in zijn volle kracht.
Hoe ik mij daar toch in herken.
Doorheen mijn puberteit, mijn medische studies, en mijn artsen-loopbaan ben ik ook meer wakker geworden, uiteraard op het model van mijn ouders: je best doen, -waar een wil is, is een weg-, vechten, gevoelens volgen is voor doetjes, en dat ben je toch niet, nietwaar???
Gaan staan als sterk ego, stoer, dominant, oppositioneel als het moet, competitief, ….in één zin:
“weten wie je bent, en doen wat je moet doen en daarmee uit”.
Alle geluk ben ik heel wat goede meesters tegen gekomen.
Zij hebben mij aangemoedigd om toeschouwer te worden van mijn op hol geslagen denkwereld, van de wispelturige bewegingen van mijn gevoelsleven, dat grotendeels bestond uit ronddraaien in mijn onverwerkte verleden. Verleden dat niet meer bestaat, én vluchten in een toekomst die ook (nog) niet bestaat, tenzij in het wereldje dat we hier en nu in onze kop creatief bedenken, verhopend, verlangend.
Ik heb het oorspronkelijk zijn kunnen ontdekken en die weg blijf ik, ook in mijn praktijk, verder explorerend bewandelen.
Leven vanuit W.O.R.T.E.L.S. HIER en NU.
Een eerste belangrijke stap is “van veel denken overstappen naar meer voelen” in de zin van gewaarworden. Daarvoor is ervaringsgewijs kontakt maken het draaipunt.
Aanvoelen, al voelend het contact toelaten, afwachtend, belevend, ( = voelen dat het leven doorheen je lijf stroomt), aanvaarden, accepteren met je hart, verwelkomen,…dan pas kan het oorspronkelijke zich tonen, laten gebeuren, en dat waarderen.
In het begin is het een beetje zoeken, om datgene dat je dacht te onderscheiden van het oorspronkelijke, hoe totaal verschillend dat ook is. Je denken sluit zich steeds meer aan, aan het moment van hier en nu, en voor je het echt goed beseft wordt je gedragen door een bevrijdende stilte.
Graag laat ik mij daarin meenemen, steeds verder. Ik ervaar dat ik de laatste tijd veel gevoeliger wordt. Ik was daar bang voor, om niet weer, en nog meer, gekwetst en afgewezen te worden. Inmiddels laat ik mij makkelijker raken, meer en meer. En wat een rijkdom kom ik toch tegen. Heel mijn innerlijkheid opent zich, toont zich stilletjes aan, voorzichtig, met schroom.
Ik krijg meer voeling met Wie ik werkelijk ben. Verwonderlijk.
Een nieuwe wereld. Ik laat het me toevallen, echt overvallen, en meenemen in unieke, zich vernieuwende stroom van gewaarwordingen. Wonderbaarlijk. En met genoegen ervaar ik, dat de hardheid van de materiële wereld, die wij al denkend, al objectiverend en oordelend creëren, begint na te laten.
Inmiddels ontdek ik, dat mijn lichaam, mijn lichamelijkheid werkt als een onmisbare radar, die mij intuïtief de weg wijst, voor mezelf, en voor mijn directe omgeving.
Ik merk dat dit bij mijn coachingsgesprekken een onmisbare wegwijzer is geworden.
De cliënt en ik worden daar zelf samen beter, efficiënter en wijzer van. En hartelijker.
Zodoende nodig ik iedereen graag uit de kracht van kwetsbaarheid te ontdekken:
hoe meer gevoeligheid hier en nu, des te meer neemt je leven een unieke volwaardigheid aan.
In het aangezicht van de volle werkelijkheid.
En dan pas komen we echt thuis, thuis in onszelf, ons ware zelf.
Ivo, mei 2018
