We mochten met de LOR-cursisten genieten van een bijzondere manier van spiegelen: creativiteit.
Het was zowel voor de begeleider Ilse, als voor ons een creatieve manier van zelfreflectie en een ontdekking van de creativiteit van onze blokkades.
Ilse haar ervaring
Ik voel dat, telkens ik met mijn werk naar buiten kom, iets in mij me weet te saboteren.
Voordien zou ik het liefst verdwijnen, ver weg van alles en iedereen. En als ik zou verdwijnen dan voelt het alsof ik dan ook niet meer terug kan komen…
Achteraf kom ik mijn strenge criticus tegen die me wil laten geloven dat het toch niets wordt…
En hoewel deze ervaring me in alle hevigheid kan overspoelen is het tegelijkertijd een mooi proces waarbij ik steeds meer begrijp dat dit mijn diep gekwetste ‘deel’ is dat steeds vraagt om gezien te worden.
Het wordt me alsmaar duidelijker dat wat me vandaag verlamd een oude pijn is die ik op zulke momenten actualiseer. Ik maak er als het ware een nieuwe pijn van waarbij ik aan de oorspronkelijke oorzaak voorbijga.
Ik blijf dan het overlevingsmechanisme, dat ik als weerloos kind diende te creëren, gebruiken als afweer voor een gevaar dat er niet meer is.
Hoe meer ik me daar bewust van word, hoe minder bedreigend de pijn wordt en hoe sneller ik terug aanwezig kan zijn in het hier en nu.
De pijn is van vroeger en als ik naar die oorspronkelijke pijn kan gaan en deze kan doorvoelen, het verdriet kan her-en erkennen en dit alles nemen voor wat het is én laten voor wat het is dan kan ik in mijn kracht staan.
Als volwassene gewoon zijn!
