De laatste tijd worden wij wat meer geconfronteerd met het begeleiden van cliënten met zwaar ingrijpende ziektebeelden en het nakende afscheid nemen van hun lichamelijke leven.
Vanuit onze cultuur doen wij ons best om dit “ moeilijke” thema, zolang mogelijk voor ons uit te schuiven, en als we er niet omheen kunnen, het zo snel mogelijk weg te organiseren: “ik heb het een goede plek kunnen gegeven”.
En deze plek is een gevoelige plek: herinneringen aan de overledene geeft vaak felle emotionele reacties of juiste een onverschilligheid.
Het blijft een moeilijk te vatten thema; weinig tastbaar, weinig visualiseerbaar, mysterieus – mystiek…
Hoe integreer je iets dat je nauwelijks kent in je leven?
Het leven dat bruist van energie, dat elke dag opnieuw ruimte en kansen geeft om te groeien, een leven waar we niet stil staan bij het vergankelijke, wel bij het meditatieve, het mystieke, het universele.
Het lijkt alsof we een sprongetje maken:
Leven – Dood – Hiernamaals (mystiek, universum..), waarbij we het moment van dood-gaan overslaan…
We spreken enkel over dood én doodgaan als het ons heel dichtbij komt.
Het afscheid nemen lijkt te groot, te pijnlijk, te definitief…
en toch
Dankbaar kijk ik terug naar de begeleidingstrajecten die ik zopas heb mogen doen.
De cliënt die klaar is om afscheid te nemen, leert zijn omgeving hoe om te gaan met de andere kant van het leven.
En het zit hem in het kleine dagdagelijks gebeuren, in het samen-zijn.
Een terugblik naar het verleden, wat willen we nog zeker gezegd en gedaan hebben, een vooruitkijken naar een ‘andere’ toekomst.
“Wat als ik er morgen niet meer ben? Wat als jij er niet meer bent, om…?”
Als alles geregeld, uitgesproken is, komen we stap voor stap samen naar de realiteit van het hier en nu,
het voelen van het nakend verlies,
het bewust-worden van het veranderen,
pijn, verdriet, tranen stromen, boosheid knijpt…
Al die gevoelens, als gewaarwording verwelkomen we in hun oorspronkelijkheid,
ons lichaam begint onmiddellijk tastbaar te bruisen, we ervaren ook nu W.O.R.T.E.L.S.®
Door te genieten van de beleving daarvan, zakken ook ons piekeren en dualistische gedachtenstroom weg.
En samen voelen we ons des te meer gedragen door de achtergrond STILTE, die geen grens kent, en die ons meeneemt in de ervaring van oneindig.
Al mediterend groeit de bewustwording van eeuwig leven, en beginnen we te aanvaarden dat we ons lichaam op zeker moment achter laten, gewoon loslaten.
Net als elke golf een manifestatie is van de oneindige oceaan.
Want zoals Toon Hermans het schreef
’n Beetje
Sterven doe je niet ineens,
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,
’t is vreemd, maar die vergeet je,
het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op een keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.
Ivo
