Rivier met Bergkarakter
Hevige regenval. Een tropische stortbui, die dagen aanhield. Voor België uitzonderlijk . Niet alleen in de Voerstreek, ook in het achtergebied van de Berwijn: “in Vlaanderen de enige rivier met bergkarakter”.
En dat hebben we mogen ervaren: totaal onverwacht werden we verrast en overspoeld door een vloedgolf :
in een wip en een knip werd Moelingen, het hele dorp, de hele omgeving en Orsmolen overspoeld met een zee van wild kolkend water, bomen, omheiningen en al wat los kon , met zich meeslepend.
De hele gelijkvloers moest er aan geloven: kasten, bureau’s met dossiers, keukenblokken gingen overkop, potten en pannen werden meegesleurd, stoelen, schoenen, glazen en flessen, thermossen …dreven mee weg.
Het was als een kleine zondvloed. Halve bibliotheek met boeken: nat, met zware klei, alles modderig aan elkaar plakkend. Verloren al die wijsheid.
Wat een troep, wat een troep.
Een rampenplan wordt aangekondigd door de gemeente.
Redden wat te redden valt
Ontredderd loop je van het ene naar het andere, om nog te redden wat er te redden valt.
En zo snel als het gekomen was rond 13u30, trok het watergeweld zich ook terug: om 22 u bleven we zitten met een grote modderige stinkende ravage : vuile, stinkende troep, én verlies van zoveel wat ons lief was, met zoveel geduld opgebouwd, waardevol verzameld, souveniers van vroeger.
Ja, ook van onze families en overleden ouders, al die foto’s, en ook enkele precieuze souvenirs van onze grootouders, gewoon weggespoeld. Chris probeert met zorg de “belangrijkste” herinneringen en documenten te drogen…
Ivo, gewoon loslaten, het hele verleden, en ook de toekomst, het zijn niet meer dan hartverwarmende illusies. Ik realiseer mij beter dan ooit hoe essentieel het is om in het hier en nu te leven, gewoon te zijn. Een hele uitdaging in deze dagen!
In shock, én blij dat we alle drie levend en wel zijn… (sorry, alle vier, Flex is er ook nog)
Het is maar materie!
Toch 15 jaar hard werken en opbouwen, zien we op enkele uren verdwijnen. Eerlijk, het raakt ons, in onze kern.
Onze thuis is niet bewoonbaar, we leven en werken in het hotel:
Zander worstelt zich door zijn eindexamens terwijl zijn ouders druk in de weer zijn met puin ruimen, materieel, administratief… Zeven dagen op zeven, de klok rond.
Orsmolen onze habitat, heeft nu dringende zorg nodig! Al het andere wordt op de achtergrond geschoven.
Helpende handen
De beelden en het nieuws hebben zich snel verspreid. Moderne tamtam (facebook..)
Op zaterdag zijn er 29 vrienden die ons komen helpen. Ja, vrienden, want het is zoals ze zeggen, in nood ken je je vrienden. Velen zijn komen helpen. Hartverwarmend . Velen hadden ook wat mee, van borstels, emmers, hoge drukspuiten… tot een zak pistolees met chocolade koeken en koffie. Lekker.
Op zondag zijn er 20 mensen die op Orsmolen de handen uit de mouw steken!
Alle modder weggespoten, en nog eens, en nog eens, want het zat overal in, en tussen, en onder, en bovenop.
Vier containers hebben we afgevoerd, van ineen gestuikte kasten, modderige zetels en geëlektrocuteerde frigo’s, pc’s printers…. (kan nog wel even doorgaan) 30 meter schabben vol boeken, bezoedeld eten, afgescheurde gordijnen….troep.
De ganse maand juni & juli hadden we dagelijks helpende handen!
Dank jullie allen voor de daadwerkelijke steun, het heeft deugd gedaan, en nog!
En toen werd het stil
Twee maanden hebben jullie van ons niets gehoord. Het dagdagelijks werk houdt ons op Orsmolen, op onszelf, met onszelf. Alles wordt met de dag droger. De hittegolf is voor ons een zegen. De geleden schade inventariseren, offertes, documenten opvragen, van ‘s ochtends tot ‘s avonds.
Eerst alles met de verzekering regelen, we hopen dit eind augustus klaar te hebben, dan de start van wederopbouw, Wat een klus. En een zekere bezorgdheid: hoe nu verder?
En wij?
US heeft een Nine Eleven, wij hebben een Six One….
Steeds meer realiseren we ons dat dit een momentum is.
Stap voor stap nemen we de draad weer op, bewuster dan voorheen! We hebben het erover…
Uit de dagdagelijkse routine gehaald, maakt dat we meer stilstaan bij datgene dat we doen en wat we niet doen.
Ivo – Chris – Zander
